این کتاب که در ظاهر درباره روان‌درمانی است، در واقع درباره معنای آدم بودن است. همه ما به خودمان دروغ می‌گوییم تا از درد در زندگیمان اجتناب کنیم. از این‌رو، همه به عنوان آدم‌هایی ناقص و ناکامل با هم برابریم‏؛ پس می‌توانیم با شأن برابر با هم گفتگو کنیم و مؤظف به بیان حقایق به خود و دیگران هستیم. با این کار، یعنی دیدن دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم و مواجهه با حقایقی که از آن‌ها اجتناب می‌کنیم، راهی را برای زیستن در حقیقت و با یکدیگر می‌یابیم. شنیدن حقیقت از دیگری به معنای تسلیم او شدن نیست، بلکه به این معناست که به چیزی بزرگتر تسلیم شده‌ایم: حقیقت.
کتاب فوق نوشته جان فردریکسون و ترجمه علیرضا ازغندی است که توسط انتشارات بینش نو به چاپ رسیده است.

گزیده‌ای از کتاب: دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم
فصل اول: یک جای کار می‌لنگد
همه ما درد زندگی را چشیده و در سیلاب آن غرقه شده‌ایم. حقیقت ما را فرا گرفته است، اما با دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم از آن دوری می‌جوییم؛ دروغ‌هایی که تشخیص‌شان نمی‌دهیم و هرگز قصد گفتن آن‌ها را نداریم. متأسفانه این دروغ‌ها که ممکن است نخست جان ما را نجات داده باشند، در بلندمدت بدترین دشمنان ما و علت رنج‌های بیشتر می‌شوند. غافل از این‌که دروغ‌هایمان اشتباه‌اند و با تصوری که خودمان در اشتباهیم به دنبال کمک می‌گردیم. گمان می‌کنیم شکسته شده‌ایم، در حالی که دروغ‌هایمان‌اند که شکسته می‌شوند و به احساساتمان اجازه بروز می‌دهند. با فرار از احساساتمان، دروغ‌های بیشتری به خود می‌گوییم که رنج‌های بیشتری ایجاد می‌کنند.
اگر آنچه در ما «اشتباه» است به آنچه درست است، رهنمون شود، چه؟ چه می‌شود اگر لازم باشد فرار را متوقف کنیم و باز گردیم و آنچه از آن می‌ترسیم، بپذیریم. روبه‌رو شدن با حقایق زندگی‌مان نه تنها علل رنج‌های ما را آشکار می‌کند، بلکه به ما توانایی روبه‌رو شدن با آن حقایق را می‌دهد.

فهرست مطالب:
فصل اول: یک جای کار می‌لنگد
فصل دوم: چگونه از حقایق زندگی‌مان اجتناب می‌کنیم؟
فصل سوم: امتناع از پذیرفتن
فصل چهارم: بمیرید پیش از آنکه بمیرید
فصل پنجم: گشوده بودن به حقیقت
فصل ششم : پذیرفتن