دکتر حسین معماریان؛ استاد دانشگاه تهران
چکیده: مهندسی پدیده‌ای جهانی است، پس باید به آموزش آن نیز به‌عنوان امری جهانی نگاه کرد. از ابتدای قرن حاضر مسئله تحرک بیشتر مهندسان و ادامه‌ی تحصیل یا اشتغال به کار آن‌ها در خارج از مرز‌های ملی، به‌عنوان واقعیتی انکارناپذیر، بیش از پیش خودنمایی کرده است. در چنین شرایطی، آموزش‌های کسب شده توسط دانش‌آموختگان مهندسی می‌باید از حداقلی از استاندرها برخوردار باشد. در یکی دو دهه‌ی گذشته، نهضتی جهانی برای بازنگری آموزش مهندسی، ارزشیابی نتایج آن و ایجاد همگرایی بین ارزشیابی‌های صورت گرفته در کشورهای مختلف صورت گرفت. اصل مورد توافق در تقریباً همه‌ی این بررسی‌ها برداشتن تمرکز از ورودی‌های آموزش (آنچه دانشگاه عرضه می‌کند) و تمرکز آن بر خروجی‌ها (آنچه دانشجویان کسب کرده‌اند) بوده است. بدین منظور، حداقل دستاوردهای مورد انتظار از یک دانش‌آموخته‌ی مهندسی تعیین شده است. در فهرست این دستاورد‌ها علاوه بر داشتن دانش لازم در ریاضیات، علوم و مبانی مهندسی و نیز توانایی طراحی و اجرای عملیات مهندسی، بر مهارت‌هایی چون توانایی برقراری ارتباط مؤثر و کار گروهی و نگرش مثبت به آموزش مداوم و اخلاق حرفه‌ای تأکید شده است. توافق در خصوص دستاوردهای پایه‌ی آموزش مهندسی زمینه لازم را برای دستیابی به الگوی یکنواخت ارزشیابی در سطح بین‌المللی فراهم کرده است. در این مقاله ضمن مرور اقدامات صورت گرفته در کشورها و در سطح بین‌المللی، در زمینه ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی پیشنهادهایی برای ارتقای جایگاه کشور ایران در این نهضت جهانی عرضه شده است. ادامه